Przejdź do zawartości

Michaił Piskunow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Piskunow
Михаил Степанович Пискунов
generał major wojsk pancernych generał major wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia

21 listopada 1915
Smirnowo, obwód niżnonowogrodzki

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1995
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1934–1976

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

p.o. dowódcy brygady

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk

Michaił Stiepanowicz Piskunow (ros. Михаил Степанович Пискунов, ur. 8 listopada?/21 listopada 1915 we wsi Smirnowo w obwodzie niżnonowogrodzkim, zm. 17 lutego 1995 w Moskwie) – radziecki generał major wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkoły w Kulebakach pracował jako ślusarz, od października 1934 służył w Armii Czerwonej, w 1937 ukończył szkołę wojsk pancernych w Orle. Był dowódcą czołgu ciężkiego, dowódcą plutonu i dowódcą kompanii w 5 Samodzielnej Brygadzie Czołgów Ciężkich Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego w Żytomierzu, od 1940 należał do WKP(b). W 1941 ukończył Wojskową Akademię Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej, od kwietnia 1942 uczestniczył w wojnie z Niemcami kolejno jako zastępca szefa i szef sztabu brygady pancernej, szef wydziału operacyjnego korpusu pancernego, zastępca dowódcy i dowódca brygady pancernej. Walczył na Froncie Zachodnim, Kalinińskim, Południowo-Zachodnim, Centralnym, 2 Ukraińskim i 1 Białoruskim, był trzykrotnie ranny. Brał udział w walkach o Rżew, kontruderzeniu pod Stalingradem, walkach w obwodzie rostowskim, bitwie pod Kurskiem, operacji czernihowsko-prypeckiej, operacji korsuń-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej, forsowaniu południowego Bugu i Dniestru, operacji brzesko-lubelskiej, forsowaniu zachodniego Bugu, zajmowaniu wschodniej Polski i dotarciu do przedmieść Warszawy, operacji warszawsko-poznańskiej i operacji pomorskiej, w tym zajęciu Żyrardowa, Kutna, Inowrocławia, Golczewa i Stargardu oraz w operacji berlińskiej. Jako p.o. dowódcy 50 Gwardyjskiej Brygady Pancernej 9 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego w stopniu podpułkownika umiejętnie dowodził brygadą w walkach o Wał Pomorski 1-10 marca 1945 w rejonie Golczewa.

Po wojnie dowodził pułkiem czołgów w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, w grudniu 1950 ze złotym medalem ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego, później był szefem 7 Wydziału Sztabu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych, 1952-1956 dowodził 28 Gwardyjską Dywizją Zmechanizowaną, potem wykładał w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego, w 1976 zakończył służbę wojskową w stopniu generała majora wojsk pancernych.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]